છે આ પ્રતીક્ષા પણ યુગોથી સાથમાં,
પગલે તમારાં એ ફળે એવું બને.
સાકી-સનમ સાથે મળે એ ક્ષણ ને,
મણકા ગણીએ તો ખુદા જેવું બને
પાછી ફરીને આવતી ક્યાં છે એ પળ,
જોવો ન જોવો ત્યાં તો નીકળવું બને.
કે છે પ્રવાસી કાયા જોતાં શીખ તું,
જોયાં પછી છે શું, જે ફેરવવું બને.
કાઢી જશે ભેગા મળી સૌ જલ્દીમાં,
જુદું પહેરણથી, કફન કેવું બને!
- ઉદયન ગોહિલ
વિત્યું છે બાળપણ મારું એ ઘરની,
ગમી છે ધૂળ પણ મારા નગરની.
લો બાંધ્યો એક કાળો દોરો હાથે,
છે ઇન્તેઝાર તારે સંગ સહરની.
હથેળીમાં લખ્યું છે શું એ છોડો,
છે ચારેધામ ભીતર હમસફરની.
પહેરણ છે જો ભગવા તો એ પૂરતું!
ના, રાખો હામ મૃત્યુનાં સફરની.
ખબર પાડો જન્મ ને સાથ મરણની,
થશે કિંમત એને સઘળાં પ્રહરની.
- ઉદયન ગોહિલ
કરી લ્યો ગઝલને હવાલે તમે જિંદગી એ વળી શું
લખો જ્યાં સનમ એ ગણી લો પછી બંદગી એ વળી શું
ને વ્યસ્તતા ને બાજુ એ મૂકી અપલખ નિહાળો
તો દેખાઈ આવે સનમ-આંખ પૂરી રંગી એ વળી શું
છે કેટલાય સામે નજરની છતાં ખાલીપો ઘેરી વળે
તમારાં અવાજે મહેફિલ રે રંગબેરંગી એ વળી શું
છે એ ગામડાની સરળ છોકરી તો ન ફાવે, એમાં શું
કહેવા મંડ્યા છોરી ની ચાલ છે કઢંગી એ વળી શું
આ ચાંદો કરાવે છે ધોખો ને બાકી હતાં તે તમે પણ
નજર છે મહોબ્બતી ને ક્યો ઉદયન તરંગી એ વળી શું
- ઉદયન ગોહિલ
છે છલકતો પ્રેમ આંખે,
છોકરું છે મા ની કાંખે.
આંગળીઓ ય ન માને,
ને મથે અડકવા જે ઝાંખે.
હોય થાપા ભીંતે તારા,
તો લકીરો કોણ ભાખે.
દોર બાંધી કાળો કાંડે,
તું ય ભોળાં અમથો રાખે.
શું કમાયું કે ગુમાવ્યું!
સંધું ન્યોછાવર ઇ લાખે.
ને ખુલ્લા રાખો કમાડ,
જાવું છે કોને! તે વાખે.
- ઉદયન ગોહિલ
