લખું જ્યાં ગઝલ, યાદ આવે સખી
અકારણ મને કાં સતાવે સખી
છે ખોટાં બધાં વાયદા એનાં કે
મુલાકાત અમથી લંબાવે સખી
કૃષ્ણ-દ્રૌપદી જેવો નાતો છે આ
ગ્રંથ મિત્રતાનો મઢાવે સખી
કહું જિંદગી સૂકું રણ તો એમાં
બની વાદળી હેત લાવે સખી
કરો એકઠાં વેદ ચારેય તો
રખે વેંત ચઢતી બતાવે સખી
- ઉદયન ગોહિલ
રંગો હું લઇ આવીશ ને રંગોળી તું કરજે સખી
રંગબેરંગી રંગો થકી ચાહત મને ધરજે સખી
આવું છું મેલી પડતું આખુંયે જગત તારા સુધી
આંખે ઈશારો મલકતો રાખી મને મળજે સખી
કંગન બિંદી ને રેશમી સાડી ને ઊંચા અંબોડે
આવું હું જ્યારે મળવા તો આવી મસ્ત સજજે સખી
ને હા કરાવે કોઈ મોઢું મીઠું એ પૂરતું નથી
તો આંગળીથી તું જ મારા હોંઠ ને અડજે સખી
ને ચા ગરમ તો એની લજજત આખી જુદી હોય છે
એ ચાહતે જન્મોજન્મ ગમતી મને બનજે સખી
- ઉદયન ગોહિલ
છે આ પ્રતીક્ષા પણ યુગોથી સાથમાં,
પગલે તમારાં એ ફળે એવું બને.
સાકી-સનમ સાથે મળે એ ક્ષણ ને,
મણકા ગણીએ તો ખુદા જેવું બને
પાછી ફરીને આવતી ક્યાં છે એ પળ,
જોવો ન જોવો ત્યાં તો નીકળવું બને.
કે છે પ્રવાસી કાયા જોતાં શીખ તું,
જોયાં પછી છે શું, જે ફેરવવું બને.
કાઢી જશે ભેગા મળી સૌ જલ્દીમાં,
જુદું પહેરણથી, કફન કેવું બને!
- ઉદયન ગોહિલ
વિત્યું છે બાળપણ મારું એ ઘરની,
ગમી છે ધૂળ પણ મારા નગરની.
લો બાંધ્યો એક કાળો દોરો હાથે,
છે ઇન્તેઝાર તારે સંગ સહરની.
હથેળીમાં લખ્યું છે શું એ છોડો,
છે ચારેધામ ભીતર હમસફરની.
પહેરણ છે જો ભગવા તો એ પૂરતું!
ના, રાખો હામ મૃત્યુનાં સફરની.
ખબર પાડો જન્મ ને સાથ મરણની,
થશે કિંમત એને સઘળાં પ્રહરની.
- ઉદયન ગોહિલ
કરી લ્યો ગઝલને હવાલે તમે જિંદગી એ વળી શું
લખો જ્યાં સનમ એ ગણી લો પછી બંદગી એ વળી શું
ને વ્યસ્તતા ને બાજુ એ મૂકી અપલખ નિહાળો
તો દેખાઈ આવે સનમ-આંખ પૂરી રંગી એ વળી શું
છે કેટલાય સામે નજરની છતાં ખાલીપો ઘેરી વળે
તમારાં અવાજે મહેફિલ રે રંગબેરંગી એ વળી શું
છે એ ગામડાની સરળ છોકરી તો ન ફાવે, એમાં શું
કહેવા મંડ્યા છોરી ની ચાલ છે કઢંગી એ વળી શું
આ ચાંદો કરાવે છે ધોખો ને બાકી હતાં તે તમે પણ
નજર છે મહોબ્બતી ને ક્યો ઉદયન તરંગી એ વળી શું
- ઉદયન ગોહિલ
છે છલકતો પ્રેમ આંખે,
છોકરું છે મા ની કાંખે.
આંગળીઓ ય ન માને,
ને મથે અડકવા જે ઝાંખે.
હોય થાપા ભીંતે તારા,
તો લકીરો કોણ ભાખે.
દોર બાંધી કાળો કાંડે,
તું ય ભોળાં અમથો રાખે.
શું કમાયું કે ગુમાવ્યું!
સંધું ન્યોછાવર ઇ લાખે.
ને ખુલ્લા રાખો કમાડ,
જાવું છે કોને! તે વાખે.
- ઉદયન ગોહિલ
મારાં પપ્પા, મારાથી દૂર ક્યાંય બહારગામ જાય ત્યારની મારી મનોવ્યથા
ઓરડામાં, બાપુ તારો ભાસ લાગે,
કે નથી તું, તો ય તે આભાસ લાગે.
હોવું કે ના હોવું તારું, શું ફરક છે!
હાજરી તારી, ધબકતાં શ્વાસ લાગે.
છે તું, તો ચોમાસું બારેમાસ સાથે,
તારા વિના કોરાકટ ઉછશ્વાસ લાગે.
ખુરશી ખાલી પડી મારી લગોલગ,
બાજુમાં તારી મને સુવાસ લાગે.
આવજો પાછા જલ્દીથી બાપુ-સખા,
મંઝિલો વિના સુકો પ્રવાસ લાગે.
- ઉદયન ગોહિલ
નીકળી જાઉં હું જો બારે મને બાળે એ પહેલાં ,
મૃત્યુને માણું તો, ઈશ્વર ક્યાંક ઢાળે એ પહેલાં .
આંખ ઝૂકેલી કહી દેશે તમારાં હાલ પ્રિયે ,
હોંઠ પોતાની અદામાં શબ્દ ખાળે એ પહેલાં .
ગાંઠ મારેલી મળી છે એક પાકી, પાલવે તો ,
યાદ આવ્યો ! પૂછું એને વાત ટાળે એ પહેલાં .
છે મુક્ત આકાશ આખું ને વિચારો ઘૂમતા છે ,
રે દ્રષ્ટા ભાવે દુનિયા સંભળાવે એ પહેલાં .
ને દેખાયાં કેટલાયે હું મને સામે અરિસે ,
દુષ્કૃત્ય છોડી દે 'ઉદયન' કોઈ વાળે એ પહેલાં ,
- ઉદયન ગોહિલ
સાબિતિમાં શું આપું તું કે જો,
બંધ મુઠ્ઠી કિસ્મત લાગે છે.
કાગળો પેન શેર કે ગઝલો,
જો કરું ભેગું તો તું જાગે છે.
ભેદ પારખતાં આવડે કોને!
મુસીબત પણ કલ્યાણ કાજે છે.
શોધવામાં ગયા જન્મો કેટલાં!
ભીતરે તો પ્રભુ બિરાજે છે.
વીજળી વાદળો પડે ખરેખર!
માણસો જેમ ખોટા ગાજે છે!
- ઉદયન ગોહિલ
ફૂટી છે પાંખો તો ઊડાને ચઢો ,
પાંજરે આંખો ને બાળું ક્યાં સુધી
શું લખે છે એ બતાવે તો મજા ,
નાર સુંદરતમ નિહાળું ક્યાં સુધી !
જો ને એકલવાયું લાગે છે હવે ,
વાત ને મારી હું ટાળું ક્યાં સુધી !
છે ખુલ્લા સઢ જેમ મારી જિંદગી
જાત ને મારી પલાળું ક્યાં સુધી !
ને કઝા નો ભય નથી, એ આવશે ,
સાંજ ના ટાણા ને વાળું ક્યાં સુધી !
- ઉદયન ગોહિલ
સહારે સહારે જશે લાશ મારી
પ્રભુ આ તે કેવી કરામાત તારી
મહોબ્બતની વાતમાં ક્યાં મળે છે
છબી સુંદરીની જે આંખો એ ધારી
છું તૈયાર હું હારવાને બધુંયે
મળે જો કૃષ્ણ દ્રૌપદીની યારી
ફરી જામશે જો મહેફિલ દોસ્તો
ખુલ્લી જોઈ સામે ના ઘરની બારી
વહી જિંદગી કોઈ દાવાનળે ને
પછી ડૂબતાં સૂરજે આગ ઠારી
- ઉદયન ગોહિલ
રહી રાહમાં એક બારી સદા થી
ન આવ્યાં તમે જ્યાં કદીયે અદા થી
હતાં સામસામે ને ચાંદો ઉગ્યો તો
નિહાળી તને, મેં ચકોરી મજા થી
ઘુમાવી તી આંખો નઝરના સવાલે
રહ્યો તો છેટો એક હાથ હાથવગા થી
ને ઝૂકી ગયો હું હવાની રંગતમાં
શિખરને શું સંબંધ ફરકતી ધજા થી
ફકીરી અમારી મુબારક અમોને
કે ડર ના બતાવો ખુદા આ કઝા થી
- ઉદયન ગોહિલ
માગી માફી એમાં શી તારી કરામાત !
ભૂલી જાવું એ મારો સદગુણ સારો છે .
ને માનું આખા આકાશે આંગણ તારું ,
તો સૂફીની માથે તું ખરતો તારો છે .
મારી મારીને આયખું મારે બીજું શું ,
આયાં મેં કીધું, હાલો મારો વારો છે .
કેવો અવસર હાથેથી ખોયો ધોખા માં ,
બાળો કે દાટો એ ક્યાં તારો નારો છે .
મોડી નાખું રેખાઓ જે આપી હાથે ,
છૂટીને ભાગું ક્યાં, ક્યાં મારો આરો છે .
- ઉદયન ગોહિલ
હજુ રાત વીતી ન વીતી પુરી ત્યાં
સવારી સૂર્યની સવાલે ચઢી છે
જવાની ખપાવી કુણી લાગણીમાં
ઢળીને તુ કોનાં ઇરાદે ચઢી છે
છે સાકી અસરદાર કે ધાર પાંખી
મહોબ્બત સનમનાં નઝારે ચઢી છે
નથી કાબુ માં કોઈ પંખી અહીંયા
કે ફૂટી જે પાંખો ઉડાને ચઢી છે
વધી ને જવું કોક કાંધે અમારે
જિન્દગી અમસ્તાં ધમાલે ચઢી છે
સવાલો જવાબો ને નેવે મુકી ને
ખયાલો ના ખોટાં રવાડે ચઢી છે
કરી સોગઠાં સાબદા મીણ કેરાં
જિન્દગી અમારી જુવાળે ચઢી છે
કમી કેમ ચર્ચાય ચોમેર તારી
ફરીને તુ કોનાં વિચારે ચઢી છે
- ઉદયન ગોહિલ
હર જગ્યાએ અહીં હવે મને ઠેકાણું એનું મળે છે
ઊડતા પક્ષીની પાંખ માં જો બની ઉડાન ફળે છે
ગયું બાળપણ વીતી જવાની ને જશે બુઢાપો પણ
જોઈ લે તો બેડો પાર કે શરીર સમયાંતરે ગળે છે
કરશો વાત દેખીતી તો તમે કરશો મીરાંના નાચ ની
ને પ્રણય સુધી જશો તો થીરકનમાં કાન ભળે છે
છે મહોબ્બત વિચારોમાં, ને એ ય અડધી અધૂરી
વીતી જશે જીવન આખું તોય પ્રેમસંબંધો કળે છે
કર્યા કેદ ઈશ્વરને તમે મરજી મુજબના પથ્થરોમાં
વાંક બતાવો પર્વતોનો જે દાયકાઓ થી બળે છે
ઉતર્યા તા ઉપનિષદ કદી કોઈ જીવંત બુદ્ધ માંથી
ધર્મ - કર્મ ના આંકલને હર પંથ માણસને છળે છે
- ઉદયન ગોહિલ
ये ऐसा-वैसा कैसा तेरा मुस्कुराना था ,
ऐसे, यहां तुम्हें आना और जाना था !
बैठे, घड़ी दो घड़ी, कोई मशवरा हो ,
और, मुझे तेरा नक़ाब भी उठाना था ।
वो चूड़ियां कांच की लाया था साथ ,
गोरी कलाई पे हौले से पहनाना था ।
टूटती एकाद तो चुभ भी सकती थी ,
दर्द न हो ऐसे तेरा हाथ सहलाना था ।
जचेगी कौन से रंग की चूड़ी कहां पे ,
पहनाके छः सात बार मुझे बताना था ।
खा-म-खा जल्दी-जल्दी कर गए तुम ,
फिर रेशमी जुल्फ़ों को सहलाना था ।
रूक जाते कुछ देर तो क्या हो जाता !
कड़ी दुपहरी में चांद को सुलाना था ।
और क्या-क्या बताऊं अरमान अधूरे ,
छोड़ो, चलो, वैसे तो बहुत सताना था ।
- उदयन गोहिल
8 વર્ષની બાળકી પર થયેલા બળાત્કાર .. અને... એ પછીના એની જિંદગીમાં દ્રશ્યો ....
૨૨૧૨ ૨૨૧૨ ૨૨૧૨ ૧૧૨ ૧૨
સૂનમૂન બેસી રે છે હવે ને શોર પણ કરતી નથી ,
ને દીકરીને ઢીંગલા ની આંખ પણ ગમતી નથી .
પાચૂકા પકડદાવ લખોટીમાં એ હતી અવ્વલ ,
બેટી ગરીબોની તો આડશ કોઈ ને નડતી નથી .
સમજણ તો ક્યાંથી હોય કે આ શું થયું છે એની સાથે ,
પણ શેરીમાં ફૂડકતી જ્યાં, ત્યાં એકલી જડતી નથી .
ને કોઈ આવે જો અજાણ્યાં આગંતુક તો હજુ પણ ,
છુપાઈ બેસી રે પટારે, કોઈ ને મળતી નથી .
લાંબી મજલ છે જિંદગી ને કાપવી ઘણી મુશ્કિલ ,
ક્ષણે ક્ષણ છે મરતી પણ આ ઉંમર જે વધતી નથી .
- ઉદયન ગોહિલ
જરાક અમથું ગમે પહેલાં ને પછી ગમતું થઈ જાય
એ શું કે અમથે અમથું આમ હ્ર્દય રમતું થઈ જાય
ચોળીએ આંખોને ઘડીક તો પછી લાગે કાળું કાળું
ને ફકીર-મહાત્મા કહે આમ ધ્યાન ચડતું થઈ જાય
હોય તને અનુભવ તો કહી દે બની બે-ફિકર બધું
રખે ને માન ભગવે ભગવે મસ્તક નમતું થઈ જાય
હોય હામ હૈયે તારે તો ભર અંગડાઈ વમળ મહી
તણખલા સમ પડતું મેલ ને જીવન તરતું થઈ જાય
જોઈ તી મેં ઝલક એક વાર ને ખુલ્લા કેશની કસમ
તારા ઘરની ખિડકી એ દિલ મારું ભમતું થઈ જાય
આવતું નથી કોઈ હવે અહીં દિલ ને દિલાસો દેવા
નજર નાજુક મળે ત્યાં તો આયખું ઢળતું થઈ જાય
- ઉદયન ગોહિલ
वो इक शाख पर बैठा कबूतर ढूंढ़ रहा है
डालकर दाने जो पंख काट ले वो कहां है
आती है ख़ुशबू सुबह में भीगे गेसुओं की
सनम कहीं दिखा नहीं सिर्फ़ चाय यहां है
मिल जाएं बिखरे पड़े मोती कहीं रेत पर
मान लो मुहब्बत में अब तो समंदर वहां है
टोकता है वाइज़ रोज़ मैखानें में आने से
मस्ज़िद के बंदे को क्या पता ख़ुदा कहां है
रहता है टेबल खाली आज कल शेख़ का
सुने कौन नमाज़ी सा वहीं सोज़-ए-निहाँ है
- उदयन गोहिल
सोज़-ए-निहाँ ~ छुपी हुई जलन
भरो गिलास में और सामने रखो उसे
ये मौत, जाम से कुछ ज़्यादा नहीं है
उड़ जाएगा पंछी पिंजरे से निकल के
वापिसी का उसका कोई वादा नहीं है
ये क्या बला है तुम सोचते हो हर बात
दिल है, किसी का आना जाना नहीं है
गया है मुंह फेर कर वो, तो जाने दो
फ़िर से देखने का कोई इरादा नहीं है
पूछ लूं, खैरियत तुम्हारी आज अभी
कह सकते हो, ये दिल लगाना नहीं है
और हो कभी ज़हन में तो आ जाना
हूं इंतज़ार में, मेरा कोई ज़माना नहीं है
- उदयन गोहिल
તદ્દન ખોટો પ્રચાર ને લૂંટવાની અનોખી રીત છે ,
મળી કોક દી સાંઈને તો પૂછો પૈસા સાથે પ્રીત છે !
છે વિસ્તરેલું બ્રહ્માંડ નોખી - નોખી અદાઓ માં ,
મુરત ખુદાની માનવ સમી, આ આપણી જીત છે !
છે શબ્દ જ શબ્દ બધે, ખાલીપો ખર્ચાઈ ગયો ,
હોય લાગણી મૌનમાં ગૂંથેલી, એવું કોઈ ગીત છે !
ઢાળીને નયન સામસામા આખો પ્રેમગ્રંથ રચાય ,
હવે કો જરા પ્રેમપંથ પર તમારો કોણ મનમિત છે !
પાઈ થીટા આલ્ફા બીટા મને સમજાતા નથી ,
ફાવે મને બે ને બે ચાર, આ કંઈ કાચું ગણિત છે !
ફર્યા કેટલાં અને બાકી કેટલાં આ હિસાબ ક્યાં ,
ને ચોર્યાસી લાખે થોભશું કે સંધુય અગણિત છે !
- ઉદયન ગોહિલ
दिया जलता वो मेज़ पर छोड़ गया
सफ़र बाहर का भीतर में मोड़ गया
ले आया क़िताब कोरी सूफ़ी मेरे लिएं
जाते - जाते और पन्ने दो जोड़ गया
था रिवाज़ उसके यहां छोड़ जाने का
ना बदला मैं जब वो दिल तोड़ गया
ले लेगी मौत छीनकर के सब मुझ से
उससे पहले मैं ज़िंदगी निचोड़ गया
है ख़ुदा और वो भी कायनात से जुदा
खयाल ऐसे अपने हाथों मरोड़ गया
- उदयन गोहिल
